Gud kor eg lengtar tilbake til 70-talet, då teikneseriar var sjelens balsam. Den opveksande generasjon er berre tomskap og domskap etter mi meining.
Då gjekk tankane mine tilbake til 70-talet. Ein varm og solskinns strøymande vanleg blad dag utafor bladkiosken til Siverten på kaien i Lonevåg på 70-talet var mammo heilt sikker på at eg kom dragande på eit Donald eller Hakke Hakkespett.
Nei, denne gongen var de eit farvell til intense kvekkande ender og anna anmasande kvikk kvakk. Eg kom dragende med teikneserieversjonen av Cervantes Don Quijote, og seinare kom Jack Londons Ulvehunden, og HG Welles Den Usynelege mann, m.m. og snart hadde eg full samling av dette ein kalla verdens beste bøker på ein ny og spennande måte.
Ein var berre 12 år og samla på STJERNEKLASSIKERE, so fint det heite. Dette var ei fantastisk reise inni verdslitteraturen.
Verkande domskap
Gud kor eg lengtar tilbake til 70-talet, då teikneseriar var sjelens balsam. Der, mellom linjer teikna med liv fant eg roa og tryggleik, der ein kunne få spennande opplevingar rundt heile følelsesregisteret I kolorerte sider, og i ein oase av drøymar og tankar utan Tick-tock, og bla, bla youtube er meir av den frenetiske dansen av sekund som flyt som brennemaneter stikkende mot sjela i verkande domskap.
Er det rart at dei sniffar, drikk, spyr for å bli kunstig vår yr den opveksande geerasjon. Berre tomskap og domskap etter mi meining.
Berre små drypp av eit tekneseriehefte kunne roa tankestraumen og fokus. Eit tempo som slit på sjela, eit stadig jag mot ingenting, og inga påfyll av klokskapens litterære ettertanke. Medan influencarane viser fram sine perfekte liv, føler ein ingenting.
Er ein tapar eller vinnar i livets karusell
Eg ser tilbake til dei enkle teikneserie hefta, der skjønnheit blei funnen i det autentiske teikningar fann eg ei verd som berørte mitt innerste sjelsliv. Nemleg små drypp av opplevinga austen for sol og vestanfor måne. Med intrikate mønster og levande fargar, Som ein ballett av linjer og skygger som dansa på sida. Og ei historie som greip takk i hjarta og ikkje sleppte laus dill og dall der Influencarane kan vise fram sine kuraterte livsti
Eg finn meir ekthet i dei gamle hefta frå illustrerte klassikere til stjerneklassikere. Dette var dei 50 beste i serien. Dette var verkeleg berømte bøker på ein ny og spennande måte. Det utvida horisonten og gjorde meg til lesehest før ein vart kjønnsmogen. Har ein tatt skade av det. Kanskje, men det kan eg leva med.
Med TV 2 fikk vi den kvinnehatende skyteglade Slegde Hammer – som en farvel til NRK monopolet
Tidløyse rike av fantasi
Berre rå, ufiltrert forteljingar som trengte rett inn i mitt hjarta og i den travle verda av konstant stimuli.
Der tick-tock aldri sovnar og influencarane alltid stråler, gav dette innhald i ein ikkje alltid lett oppvekst Eg finn sjels nærijng og fornying i dei gamle teikneseriaane. Der eg kan la meg bli fortrylla av kunsten og historiane som lever på sidene.
Eit kort innblikk i verdens litteraturen gav meg meir kunnskap, for som dei oppfordra på den siste sida. No når du har lest dette kan du gå vidare til sjølve romanen. Så la meg vende tilbake til dei på 70-talet. Til den poetiske og følsomme verda av teikneserier du lærte av. Der sjela kan finne hvile og kroppen kan finne fred. I ei tidløyse rike av fantasi og skjønnheit, der eg alltid høyrer heime.
Ikkje Ibsen
Dette var datidas Dead poet Society kveik av liv, og ein lærte at less is more og det fantes liv i gamle glør. Farvel til OLA OLA HEIA og småskule putlestoff. Det forandra mitt liv. Til det bedre, tja det strides sikkert dei lærde. Ironisk nok var det ikkje ei bok fra Noreg med i serien. Ikkje Ibsen ein gong. Det innskrenkar ikkje viktigheita forbi navlelo og eigen nasetipp…
Løft ditt hode du raske gutt.
Riskjournalens lesere trenger dine fortellinger. Hvis hvor god du er til å skrive.
kontakt@riksjournalen.no i dag!
